Çok güzel eğlenceli bir kahvaltı ardından artık Aydın amca Zeynep abla Barışla evlerine gitmek için hazırlanıyorlardı.
Tam o sırada ilgiyi üstüme çekmek için içeriden kırmızı battaniyemi getirdim ve beni sallamalarını istedim. Aydın amca hayatının hatasını yaptığının farkında olmadan "tabi tabi "dedi.
Bir iki salladıktan sonra bitti dediler.. bana bitti... haaa.. Bittiğine ancak ben karar veririm !!!Bastım yaygarayı. Öle sadece bağırmak değil ama, el kol kafa her yer oynuyor. Aydın amcanın gözünde korku ve şaşkınlığı gördüm, tabi alışık değil benim kriz anlarıma.....
Sonra uykumun geldiğine düşünüp ve beni odamda uyuyana kadar sallamaya karar verdiler. Bu sırada annem eli yorulduğu için bir elini boşa çıkarmak isterken battaniye elinden kaydı ve benim başım yer vurdu.. Bir kriz daha !!!!!!
Bu seremoni yaklaşık 1 saat sürdü. Uyanmayım diye yatağın içine beni bir bırakışları var sanki nükleer bombayim .....
Tabi böyle bir uyku seremonisi ardından uyanmam da çok jan janlı oldu ; gene yaygara ile...
Hayırlısı, bir sendrom biter bir başkası başlar.....
O gün sinirden foto çekmek kimsenin aklına gelmedi ama, başka bir kriz anından bir foto:
Bu eşek neden gitmiyorrrrrr!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder